ความตื่นเต้น หมายถึง การแสดงอาการลิงโลดด้วยความพอใจ ความประหม่า เพราะไม่เคย ไม่พร้อมหรือตื่นตัว ซึ่งส่งผลต่อการเล่นบอล และประสิทธิภาพในการใช้ ทักษะต่าง ๆที่อาจจะเกิดความผิดพลาด และความกลัว หมายถึง การแสดงอาการรู้รู้สึกหวาดหวั่นนึกพรั่นใจ หวาดกลัวถึงความพ่ายแพ้ กลัวเจ็บหรือกลัวอันตราย ทำให้กำลังใจความสัมพันธ์ของทีมและผลการเล่นของทีมเสียไป สุดท้ายความตื่นเต้น มักจะเกิดขึ้นก่อนการแข่งขันจนกระทั่งเริ่มแข่งขัน และเริ่มลดลงเมื่อ เริ่มแข่งขันไป
ความตื่นเต้นจะปรากฎอาการสำคัญบางอย่าง เช่น ตัวสั่น แขนขามือสั่น หัวใจเต้น แรง เหงื่อออก เสียงแข็งหรือสั่นเครือ ปากแท้ง ทำอะไรมักจะผิดพลาด ชี้แนะไม่พิงไม่ได้ยิน ครูฝึกจะใช้วิธีแก้หรือลดความตื่นเต้น โดยการเรียกนักบอล หรือเตือนสติอย่า ให้เหม่อลอย อาจจะใช่วิธีการนวดร่างกาย การวอร่ม หรือการพูดคุยระหว่างผู้เล่นด้วยกัน เล่นตามสบาย ตามแผนที่เคยฝึกซ้อม ไม่ต้องสนใจกับเสียงเชียร์ ส่วนการแก้ไขระยะยาวนั้น อาจกระทำโดยการไปดูการฝึก ร่วมกันและร่วมเล่นในบางครั้ง เพื่อทำความคุ้นเดยกับสนามแข่งขันอาจจะสังเกตดูการเล่นของเพลนร่วมทีม ลงแทนผู้เล่นตัวจริงในบางโอกาสที่ไม่ยาวนานนัก แล้วชี้แนะข้อบกพร่องที่ ควรแก้ไขหรือให้สังเกตการเล่นของทีมอื่น ๆ
ส่วนความกลัวนั้นจะเป็นความกังวลในจิตใจ เช่น กลัวแพ้ กลัวเล่นไม่ดี กลัวอันตราย บาดเจ็บ กลัวเพื่อนร่วมทีม กลัวครูฝึก หรือกลัวคนดู กลัวเสียงเชียร์ ซึ่งความกลัวจะเกิดขึ้นในระหว่างการแข่งขัน เช่น การไม่เข้าปะทะ หรือสมรรถภาพทางกายลดลง หรืออาจจะกลัวการบาดเจ็บ เนื่องจากมีอาการ บาดเจ็บอยู่แล้ว ในกรณีเช่นนี้หากไม่จำเป็น ครูฝึกควรเปลี่ยนตัวนักบอล ที่บาดเจ็บออกมา พักเพื่อป้องกันไม่ให้การบาดเจ็บเพิ่มขึ้น
